ROZDZIAŁ 10

Po dwudziestu minutach wróciłam na dół przebrana w czarne spodnie z dziurami na kolanach i fioletowym topie. Justin siedział na kanapie, oglądając powtórki jakiegoś serialu. Kiedy mnie usłyszał poniósł się i w zawrotnym tempie znalazł się obok.

– Gotowa na najlepszy dzień w swoim życiu? – poruszył zabawnie brwiami.

– Dlaczego uważasz, że będzie najlepszy? – założyłam ręce na piersi i oparłam ciężar ciała na jednej nodze.

– Bo spędzisz go ze mną – wzruszył ramionami i pociągnął mnie w stronę wyjścia. Szybko założyłam buty i kurtkę i opuściłam dom, wcześniej go zamykając.

– Fajne auto – powiedziałam, oglądając jego szare BMW. Ma chłopak dobry gust.

– Lubisz samochody? – zapytał, otwierając mi drzwi. Podziękowałam mu uśmiechem i wsiadłam do środka. Chwilę potem szatyn usiadł obok mnie.

– Myślałam, że wiesz o mnie wszystko – zaśmiałam się, ale od razu tego pożałowałam.

– Mieliśmy nie wracać do tego co było – warknął.

                Między nami zapanowała niezręczna cisza. Oparłam głowę o zagłówek i zamknęłam oczy, nucąc sobie pod nosem piosenkę, która akurat leciała w radiu. Nim się zorientowałam zaczęłam ją śpiewać. Otworzyłam oczy i spojrzałam na rozbawionego Justina, przez co od razu zamilkłam, a moje policzki zrobiły się całe czerwone.

– Dlaczego przestałaś? – zrobił smutną minę.

– Bo nie umiem śpiewać, a ty się jeszcze ze mnie śmiejesz – naburmuszona założyłam ręce na piersi.

– Ja się wcale nie śmieje! – powiedział z wielkim uśmiechem. Kiedy się uśmiechał wyglądał tak bardzo uroczo. – No proszę Brooke, zaśpiewaj mi jeszcze – zrobił oczy szczeniaczka.

– Ale najpierw ty – wystawiłam  mu język. Zachowujemy się jak dzieci!

                Chłopak pokręcił głową i przełączył na inną piosenkę. Nucił chwilę coś pod nosem, po czym zaczął śpiewać. Już po paru sekundach moja szczęka wylądowała na podłodze. Patrzyłam się na niego zaskoczona, nie mogąc uwierzyć w to co słyszę. Chłopak ze skupieniem patrzył na drogę, wyśpiewując kolejne wersy, swoją drogą, naprawdę fajnej piosenki. Kiedy skończył spojrzał na mnie szybko, po czym znów patrzył przed siebie.

– Aż tak źle było, że nic nie mówisz? – odezwał się po chwili.

– Źle?! – krzyknęłam. – Człowieku jaki ty masz talent! – patrzyłam na niego zszokowana.

– Chyba trochę przesadzasz – wzruszył ramionami.

– No chyba nie – odwróciłam się tak, że plecami opierałam się o szybę. – Powinieneś zgłosić się na jakieś przesłuchanie albo wstawić nagranie do Internetu! – mówiłam zaaferowana – zostałbyś światową gwiazdą. Przecież twój głos – zacięłam się – to jak śpiewasz – już brakowało mi powoli tchu – o matko…

– Hej Brooke, spokojnie – zaśmiał się Justin. – Już nieważne.

– Przepraszam, ale to jak ty śpiewasz – westchnęłam. – Coś niesamowitego.

– Dziękuję – spojrzał na mnie – ale teraz twoja kolej.

– Po tym co usłyszałam wolę nie – wymamrotałam pod nosem.

– No nie daj się prosić – położył dłoń na moim udzie.

– Innym razem – mruknęłam cicho, próbując nie zwracać uwagi na mrowienie na nodze.

– Masz szczęście – zabrał dłoń, a mi zrobiło się smutno? – Daję ci spokój, ale to tylko dlatego, że jesteśmy na miejscu – pogroził mi palcem, a ja uśmiechnęłam się szeroko.

                Wysiadłam z auta i rozejrzałam się dookoła. Wow! Widok zapierał dech w piersiach. Byliśmy tak wysoko, że było stąd widać całe miasto. Oparłam się o barierkę i z rozmarzeniem spojrzałam przed siebie.

– Podoba ci się? – obok mnie pojawił się chłopak.

– Bardzo – westchnęłam. –Jest tu niesamowicie, dziękuję – uśmiechnęłam się do niego.

– Dla ciebie wszystko – odwzajemnił uśmiech, cały czas na mnie patrząc.

– Kto by pomyślał, że Justin Bieber jest romantykiem – pokręciłam głową.

– To, że cię zabrałem w takie miejsce wcale nie znaczy, że jestem romantyczny – chłopak zmarszczył brwi, a mi zrobiło się głupio.

– Zepsułeś tę chwilę – mruknęłam i odwróciłam się.

– Przepraszam – poczułam jak jego ręce oplatają moją talię. – Raczej nie jestem dobry w kontaktach z dziewczynami.

– Nie? – gwałtownie odwróciłam się w jego stronę, unosząc brew.

– To znaczy – zaśmiał się – zależy o jakie kontakty ci chodzi – ten głupawy uśmiech nie schodził mu z twarzy.

– Justin – upomniałam go.

– Jesteś pierwszą dziewczyną, która zrobiła na mnie wrażenie nie tylko swoim ciałem – wyznał, a mnie zatkało. Jeszcze raz proszę.

– Dlaczego mam wrażenie, że mówisz to każdej, żeby tylko zaciągnąć ją do łóżka? – tak wiem, teraz to ja zepsułam, ale to była szczera prawda. Jego oczy zrobiły się takie ciemne, biła z nich nieszczerość. Co miałam mu niby powiedzieć?

– Naprawdę myślisz, że muszę cokolwiek robić? – spojrzał na mnie rozbawiony. – Błagam cię, te suki same wskakują mi do łóżka – dlaczego poczułam zazdrość?

– No tak – pokręciłam głową – co za suki – mruknęłam i chciałam go ominąć, jednak ten złapał moje nadgarstki i uniemożliwił mi jakikolwiek ruch. Spuściłam głowę i zaczęłam przyglądać się moim butom.

– Brooke proszę cię – westchnął. – Chciałem spędzić z tobą miły dzień, zacząć od nowa – palcem uniósł mój podbródek, tak abym na niego spojrzała. – Nie chcę, żebyś źle o mnie myślała – szepnął. – Nie jestem aż taki okropny. To co mówił Brad to nie prawda.

– Hah – zaśmiałam się lekko bez krzty humoru – na własne oczy widziałam jak się zachowujesz, więc nie wmawiaj mi tu, że to nie prawda.

– On mnie nie zna – warknął i spojrzał na mnie tak złowrogim spojrzeniem, że chyba zaczęłam się bać.

– Boże Justin to jest bezsensu – złapałam się za głowę. – Nie możesz mnie po prostu odwieść do domu?

– Dlaczego musisz być taka uparta! – wyrzucił ręce do góry, wyraźnie zirytowany. – Mam dość.

– To po co w ogóle po mnie przyjechałeś! – krzyknęłam. – Odwieź mnie do domu!

– Nie! – zrobił krok w moją stronę, a ja automatycznie się cofnęłam. To chyba błąd, że go denerwuję.

– To sama idę – powiedziałam po chwili i odwróciłam się na pięcie, ruszając przed siebie.

– Nigdzie nie idziesz – chłopak szybko podszedł do mnie, złapał mnie w talii i przerzucił sobie przez ramię.

– Justin puść mnie! – uderzałam pięściami w jego plecy.

– Nigdzie nie pójdziesz dopóki wszystkiego sobie nie wyjaśnimy – powiedział spokojnie, ale to były tylko pozory.

                Chłopak odstawił mnie przy samej barierce, opierając na niej ręce, tym samym uniemożliwiając mi jakąkolwiek ucieczkę.

– Proszę cię, Justin – jęknęłam, będąc już zmęczona tym wszystkim. – Powiedz mi o co ci chodzi, bo mam dość! Raz jesteś słodki i kochany, a za chwilę mam wrażenie, że możesz mnie zabić!

– Boisz się mnie? – jego wyraz twarzy stał się dla mnie nieodgadniony.

– Nie – zaśmiałam się nerwowo.

– Jesteś pewna? – podszedł bliżej, a ja wstrzymałam powietrze. – Bo wiesz – schylił się tak, że nasze twarze były na tej samej wysokości – nie znasz mnie i nie wiesz do czego jestem zdolny.

– J-justin, przestań – wyciągnęłam ręce przed siebie, delikatnie go odpychając.

                Chłopak westchnął, odsuwając się.

– Nie rozumiem cię – zmarszczyłam brwi. – Mówisz, że nie chcesz abym źle o tobie myślała, a robisz wszystko – głośno podkreśliłam to słowo – żeby jednak tak nie było.

– Kurwa – warknął, odwracając się.

                Chłopak stał z rękoma założonymi na karku, wpatrując się w widok przed sobą. Nie wiedziałam co mam o tym wszystkim myśleć. Zmieniał humor jak kobieta w ciąży! A mówi się, że to dziewczyny są skomplikowane.

– Koniec tego, Brooke – odwrócił się i szybkim krokiem podszedł do mnie. Jego oczy stały się niemal czarne, a szczęka była zaciśnięta. Moje serce biło tak szybko, że myślałam, że zaraz wyskoczy. Jeśli powiedziałabym, że się bałam – skłamałabym. Byłam przerażona! Jeszcze nigdy nie widziałam go w takim stanie, naprawdę. Coś nie do opisania.

– W porządku? Jesteś blada – położył dłoń na moim ramieniu, a ja odskoczyłam jak oparzona. – Brooke, co się dzieje? – powoli podszedł do mnie.

– Proszę zostaw mnie – czułam jak w moich oczach zbierają się łzy. Dlaczego tak reaguję?! Przecież nie mam się czego bać!

– Boisz się? – zapytał znowu, a ja lekko skinęłam głową. – Brooke – zbliżył się i mocno przytulił, ale ja zaczęłam się wyrywać. – Hej – złapał mnie za ramiona i lekko odsunął od siebie – spokojnie. Nic ci nie zrobię.

– Wcześniej mówiłeś coś innego – mój oddech szalał, a ja nie wiedziałam gdzie mam patrzeć.

– Wiesz, że jestem popaprany – westchnął – ze mną nigdy nic nie wiadomo – to miało mnie pocieszyć?! – Ale jedno jest pewne – zrobił przerwę, biorąc głęboki wdech – nie mógłbym cię skrzywdzić.  Jesteś – przerwał, lustrując mnie od stóp do głów – ja nie wiem – skupił wzrok na moich oczach. – Coś mnie do ciebie ciągnie. Kiedy zobaczyłem cię wtedy w aucie, taką niewinną i przestraszoną – oblizał usta – już wtedy wiedziałem, że muszę cię zdobyć.

– Mnie czy moje ciało? – odważyłam się odezwać.

– Ciebie, Brooke – powiedział poważnie. – Nie mam najmniejszego pojęcia co się ze mną dzieje – zaśmiał się – ale podoba mi się to.

– Czego ty ode mnie oczekujesz, Justin – tonęłam w jego oczach. Ludzie! One były takie piękne, że nie mogłam oderwać od nich wzroku.

– Żebyś była tylko moja – szepnął tuż przy moich ustach. – Tylko i wyłącznie moja – powiedział i złączył nasze usta.

______________________________________________________________________

Udało mi się w końcu coś napisać xd Mam nadzieję, że Wam się spodoba! 

Kurde, ciepło się zrobiło i nawet nie chce mi się siedzieć przy komputerze, ehhh... 

Dobra nie tłumacze się, po prostu musicie to zaakceptować :D

Do następnego, który mam nadzieję pojawi się w najbliższym czasie! :*