ROZDZIAŁ 8

– I potem powiedział, że mnie kocha – westchnęłam, uśmiechając się lekko.

– Naprawdę?! – zapiszczały dziewczyny.

– Tak – zaśmiałam się na ich reakcję.

– To takie słodkie – Ali przyłożyła dłoń do piersi i westchnęła rozmarzona.

– Ale przecież on – zacięła się Sophie. Dobrze wiedziałam co chciała powiedzieć.

– Po prostu muszę iść do przodu – wyjaśniłam. – Nie mogę cały czas tym żyć. Zresztą przeprosił, wyjaśnił i obiecał, że więcej tego nie zrobi.

– Według mnie popełniasz błąd – Sophie nie dawała za wygraną. – Byłam kiedyś w podobnej sytuacji i robiłam tak samo jak ty. Chciałam iść do przodu – zrobiła cudzysłów w powietrzu – ale to był najgorszy błąd jaki mogłam popełnić. Nie zmarnuj sobie przez to życia.

– Przykro mi, że musiałaś przez takie coś przechodzić – spuściłam głowę, kiedy dotarły do mnie jej słowa.

– Daj spokój – machnęła ręką. – To było dawno. Uwolniłam się od niego i jestem szczęśliwa.

– Mimo wszystko ja zaryzykuję – uśmiechnęłam się krzywo.

– Gorzej jak spróbuje zrobić to jeszcze raz – mruknęła dziewczyna.

– To urwę mu jaja! – krzyknęła nagle Ali, a my z Sophie spojrzałyśmy na siebie, po czym wybuchłyśmy śmiechem.

                Siedziałyśmy na dworze, przed szkołą, ciesząc się przerwą. Jeszcze tylko dwie godziny i będę mogła wrócić do domu. Szczerze mówiąc nie mogę się doczekać. Wczorajsze wyznanie Brada sprawiło, że chciałabym przebywać z nim dwadzieścia cztery godziny na dobę. Nie powinno tak być. Powinnam od niego uciekać gdzie pieprz rośnie. I jeszcze to co powiedziała Soph. Pierwszy raz usłyszałam od niej opowieść o jej historii. Odkąd ją znam nie dużo o sobie opowiada, a teraz wiem, że po prostu nie chce wracać do bolesnych wspomnień.

– Czemu nie było cię wczoraj na imprezie? – zapytałam Ali, która wpatrywała się w swoje paznokcie.

– Musiałam zostać i opiekować się młodszym bratem – przewróciła oczami. – On jest taki denerwujący!

– Małe dzieci są słodkie! – pisnęła Sophie. – Prawda Brooke? – spojrzała na mnie wyczekująco.

– Z daleka – zaśmiałam się.

– Nie lubisz dzieci? – spojrzała na mnie jak na kosmitkę.

– Sama nie wiem – wzruszyłam ramionami.

– Jesteś dziwna – zaśmiała się Ali.

– Chętnie zostałabym i zrobiła wykład na temat dzieci, przez co byś je polubiła –  Soph zwróciła się do mnie – ale muszę już iść – wzruszyła ramionami. – Cześć wam! – pomachała i wróciła do szkoły.

– Pa! – krzyknęłyśmy za nią, ale raczej tego nie usłyszała.

                Oparłam ręce na ziemi i wystawiłam twarz do słońca. Jest tak ciepło mimo, że jest wrzesień! Zresztą… Jesteśmy w Los Angeles! Tu zawsze jest ciepło.

– O mój Boże, Brooke! – usłyszałam nagle krzyk Ali.

– Nie krzycz! – zatkałam uszy. – Siedzę obok ciebie!

– Patrz jaki przystojniak!– zignorowała mnie i spojrzała za mnie rozmarzonym wzrokiem. Odwróciłam głowę i uśmiechnęłam się, kiedy zobaczyłam zbliżającego się do nas Paula. – On tu idzie – szepnęła przestraszona. Zaśmiałam się na jej reakcję. Chwilę potem obok nas pojawił się chłopak.

– Brooklyn! – uśmiechnął się szeroko, podniósł mnie z ziemi i porwał w ramiona. Śmiałam się jak głupia, kiedy chłopak okręcił mnie parę razy.

– No już, już – uderzyłam go w ramię. – Postaw mnie! – chłopak posłuchał mnie, ale jeszcze raz mocno mnie przytulił. – Co ty tu robisz?

– Mieszkam? – odpowiedział pytająco.

–W mojej szkole? – uniosłam brew.

– Głupia jesteś – zaśmiał się, na co otrzymał ode mnie złowrogie spojrzenie. – Tutaj niedaleko – wskazał palcem za siebie. – Szedłem do domu i cię zauważyłem.

– Już się bałam, że mnie śledzisz – przyłożyłam dłoń do piersi i westchnęłam teatralnie.

– A co to za ślicznotka za tobą? – Paul spojrzał za mnie, a ja uśmiechnęłam się szeroko, wiedząc kto tam stoi.

– Paul, przedstawiam ci Alison – wskazałam na dziewczynę, która stała i wpatrywała się w chłopaka jakby zaczarowana. Zresztą on robił to samo.

– Właściwie to Ali – po chwili dziewczyna się odezwała i podała Paulowi rękę, jednak ten zamiast odwzajemnić gest, przytulił ją. To takie słodkie.

– Wolę Alison – mrugnął do niej, a ona się zarumieniła.

– Co ty masz z tymi pełnymi imionami – spojrzałam na niego jak na kosmitę.

– Brzmią ładniej – wyszczerzył się, a ja pokręciłam głową. – Jakie macie plany na dzisiaj?

– Mamy jeszcze dwie lekcje, a potem do domu – powiedziała Ali.

– Mi się tu właściwie nie chce siedzieć – westchnęłam i sięgnęłam po moją torbę, która leżała na trawie.

– Zrywasz się? – spojrzała na mnie.

– Aha – mruknęłam. – Idziesz ze mną?

– Musze oddać panu Frostowi projekt –westchnęła poirytowana. – Nie chcę sama wracać do domu – jęknęła.

– Odprowadzę cię – zaproponował Paul.

– Ale to dopiero za dwie godziny – skrzywiła się.

– Poczekam –wzruszył ramionami. Tak miło się ich obserwowało.

 – Nie musisz – dziewczyna machnęła ręką, ale wiedziałam, że tak naprawdę bardzo by chciała.

– Ale chcę – uśmiechnął się szeroko.

– Okay! – klasnęłam w dłonie. –Widzę, że i tak tu na mnie nikt nie zwraca uwagi, więc idę – zaśmiałam się.

– Przepraszam – powiedzieli w tym samym czasie, po czym spojrzeli na siebie i zaśmiali się cicho.

– Miłego dnia! – uśmiechnęłam się szeroko i odeszłam, machając im.

                Szłam wolnym krokiem w stronę domu. Tak strasznie nie chciało mi się dzisiaj siedzieć w tej szkole! Myślę, że nikt nie będzie zwracał uwagi na to, że mnie nie ma. W końcu to tylko dwie lekcje, a moja frekwencja do tej pory była stuprocentowa. Zresztą, czym ja się przejmuję… To chyba teraz najmniej ważny temat. Muszę się skupić na Ali i Paulu. Gołym okiem widać, że coś między tą dwójką jest! To, w jaki sposób na siebie patrzyli… Nie do opisania. A Paul to bardzo fajny chłopak. Fakt, że gadałam z nim przez jakieś pół godziny nie ma tutaj znaczenia. Najważniejsze jest, że spodobał się Ali i mam nadzieję, że na odwrót. Byłaby z nich genialna para! O matko, jak się cieszę!

                Nawet się nie zauważyłam, a byłam już na moim osiedlu. Zmarszczyłam brwi, kiedy zobaczyłam przy naszym domu czerwony samochód. Cholera, gdzieś już widziałam to auto. Podeszłam  bliżej i obejrzałam je z każdej strony. Tak, zdecydowanie je już gdzieś widziałam. 

                Kiedy dotarłam pod wejście do domu usłyszałam jakieś głosy. Od razu rozpoznałam Brada, niestety tylko jego. Uchyliłam po cichu drzwi i niezauważona weszłam do środka. Zatrzymałam się w korytarzu i przylgnęłam do ściany. Wychyliłam delikatnie głowę i od razu rzuciła mi się w oczy burza czarnych włosów.

– Logan! – szepnęłam do siebie, mimo wszystko trochę za głośno, bo chłopcy odwrócili głowy w moją stronę. Z prędkością światła schowałam się za ścianą i modliłam się, aby mnie nie zauważyli. Kiedy po paru sekundach usłyszałam jak kontynuują rozmowę odetchnęłam z ulgą. Podeszłam nieco bliżej i słuchałam o czym rozmawiają.

– To był niewybaczalny błąd! – warknął Logan. – Nie możemy tego tak zostawić.

– A myślisz, że tego nie wiem?! – westchnął Brad ze zdenerwowaniem. – Ale to jest zbyt duże ryzyko – zapewne przeczesał palcami włosy – nie mogę tak narażać Brooke.

– Stary, kurwa! – krzyknął Logan. – Lasek na tym świecie jest miliony! A taka szansa może się już nie trafić! – jesteś super Logan, naprawdę.

– Nie – dzięki! – nie ma takiej opcji.

– Wiesz, że będziesz potem tego żałował? – głos chłopaka był przerażający. – Jak teraz im to odpuścimy, oni znowu to zrobią, bo pokażemy im, że jesteśmy słabi – jacy oni? Co odpuścimy? Komu? Co?

– Cholera – syknął Brad – wiem.

– Więc jak będzie? – zapytał Logan. – Z mojej strony mogę ci zaproponować moich najlepszych ludzi do ochrony.

– Znam ich?

– Justin Bieber i Paul Collins – Paul też jest uwikłany w to wszystko?! Chwila… Justin?!

– O nie, nie! – zaprotestował Brad. – Nie zgadzam się na Biebera.

– Wiem, że zalazł ci za skórę – powiedział Logan. – Bardzo – poprawił się po chwili – ale przecież zależy ci na bezpieczeństwie Brooke, prawda?

– Zależy – przytaknął chłopak – i dlatego nie wepchnę jej w prosto w paszczę lwa.

– Jak sobie chcesz – warknął Logan. – Ale informuję cię, że tym razem w dupie mam twoje zdanie! – chyba się wkurzył… - Przez dwa pieprzone lata, kiedy siedziałeś w tym pieprzonym poprawczaku zgadzałem się na wszystko! – co?! – Mogłem robić co chciałem, bo i tak byś się o tym nie dowiedział! Ale wolałem być lojalny wobec ciebie. Ale teraz, kiedy wyszedłeś mam dość! – krzyczał, a ja nie mogłam uwierzyć, że Brad był już w to zamieszany tak długo! – Zrobię tak jak będę uważał. Gdyby nie ja The Bloods umarłoby już dawno! Powinieneś być mi wdzięczny.

– Gdyby nie ja w ogóle by nie powstało – odparł spokojnie Brad. – Więc zamknij się i zaproponuj mi coś ciekawego – wyjrzałam zza ściany i zobaczyłam Brada, wygodnie rozsiadającego się na fotelu.

– Jak mówiłem – odchrząknął Logan, wyraźnie przestraszony – weźmiemy zakładników.

– I co chcesz z nimi zrobić? – Brad przyłożył dłoń do czoła i zaczął nad czymś intensywnie myśleć.

– Wyciągnąć wszystkie potrzebne informacje – wyjaśnił chłopak.

– Jeszcze raz – Johnson podniósł się i zaczął chodzić po pokoju – jakie jest ryzyko?

– Odwetu z ich strony – Logan wzruszył ramionami. – Mogą zrobić to samo co my.

– Ale? – stanął w miejscu i przyglądał się czarnowłosemu.

– My potrzebujemy od nich ludzi z gangu, a oni kogoś łatwego do złamania i…

– Bliskiego nam – dokończył Brad
Czy to znaczy, że moje życie jest zagrożone? 

_________________________________________________________________________

Mam nadzieję, że się spodoba :) 

Do następnego :*